CHARSAN

CHARSAN

apud Alkazuinium Arabem, animal est haedi staturâ, ad cursum agile, unum in capite cornu habens, ut cornu monocerotis, pernicitate pedum super omnes feras, in Segestanae et Bulgariae silvis: Damir ungues Leonis ei addit, refertque nullâ ratione a venatoribus capi posse, nisi virgo ei incorrupta obiciatur, in cuius gremio requiescens soporetur. Vide quoque Isidorum, Originum l. 12. c. 2. Eustathium, in Hexaem. p. 40. Petrum Damianum, l. 2. Ep. 18. Albertum M. Tzetzem, Chiliad. 5. c. 7. Alios. Cui fabulae toties iactatae et tot modis interpolatae, dedit occasionem, quod Veteres monocerotem scripserant, solitarium esse animal, et marem a femina plerumque dissidere: certô tamen anni tempore feminae amore mansuescere et cum illa pasci, Aelian. Histor. l. 16. c. 20. et Phile, c. 36. Itaque ad puellas transsatum est, quod a veterib. de femina monocerotis traditum fuerat. Pertinet ad Borealem hunc monocerotem, quae citat Gesnerus, c. de Oryge, ex Epistola Antonii Schnebergeri, de rupicapris unicornibus, Polon. Skalnakoza, in Carpatho monte, versus Russiam Transsylvaniamque, degere solitis, unde Cracoviam, in Aulam Regiam, a venatoribus saepe deferantur, vide Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 3. c. 26.